عشق من تو باش نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم.تو باش تا در دنیای بزرگ تنهاییم تنها ترین باشی
 

روزی اگر رفتم سفر دلواپسم باش

                                                روزی که رفتم بی خبر دلواپسم باش 

گر از زبانم حرف عشق افتاد برخيز

                                                شعرم اگر شد بی شرر دلواپسم باش

من با درختان دوستم هم ريشه هستم

                                                 در دست من ديدی تبر دلواپسم باش

خو کرده ام با درد و اين چيز بدی نيست

                                                 بی درد ، سر کردم اگر دلواپسم باش

 وقتی که شادم شک بکن در شادی من

                                                 وقتی که شادم بيشتر دلواپسم باش

ديدی اگر *یه دوست* شده آرام آرام

                                                 آن وقت عزيز از هر نظر دلواپسم باش !

يه روزي  سر كوچه منتظرت بودم
تا بيايي و رد بشي تا فقط ببينمت و دلم اروم بگيره
اون روز از سر انتظار
اسمت رو  با اسم خودم رو درخت يادگاري نوشتم
اون روز نتونستم ببينمت
اما هر روز ميومدم و اون يادگاري رو ميديدم
از اون روزا سالها گذشته
هر وقت دلم برات تنگ ميشه
ميام و بيادت اون درخت و اون يادگاري رو ميبينم
 

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید

گریه ام را به حساب سفرم نگذارید

دوست دارم که به پابوسی ِ باران بروم

آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید

اینقدر آینه ها را به رخ من نکشید

اینقدر داغ جنون بر جگرم نگذارید

چشمی آبی تر از آیینه گرفتارم کرد

چشمی آبی تر از آیینه گرفتارم کرد

بس کنید، این همه دل دورو برم نگذارید

آخرین حرف من این است: زمینی نشوید

فقط ، از حال زمین بی خبرم نگذارید